در اینکه السیسی قادر به خشکاندن اخوان المسلمین باشد، تردیدهای زیادی وجود دارد ولی آنچه مسلم است اینکه چنین عزمی برای مبارزه با اخوان و منزوی ساختن آن، دلیل شکست "آشتی ملی" است که نهاد ارتش با گرو گذاشتن آبروی خود تا کنون از انجام آن ناتوان بوده و با انتخاب السیسی نیز مسلما مُهر پایان بر این وعده خود خواهد زد.
انتخابات ریاست جمهوری مصر؛ پایان آشتی ملی
مصر در حالی خود را برای انتخاب ششمین رییس جمهور در 26 مه آماده می کند که به
صراحت می توان گفت به کشوری دو قطبی تبدیل شده است. در یک سو، نهاد ارتش و در سوی
دیگر اخوان المسلمین دو قطب جامعه سیاسی مصر را تشکیل می دهند.
انتخاب ششمین رییس جمهور در حالی صورت می گیرد که اینک دو رییس جمهور پیشین
کشور (محمد حسنی مبارک نماینده نهاد ارتش و محمد مرسی نماینده نهاد اسلام سیاسی
متجلی در اخوان المسلمین) هر یک به دلایلی در زندان به سر می برند.
مبارک در حالی که شرایط را برای انتقال قدرت از خود به پسرش جمال فراهم می
ساخت در اثر وزیدن بهار عربی در مصر در 25 ژانویه 2011 از قدرت خلع شد و محمد مرسی
رهبر بر آمده از تنها انتخابات آزاد مصر، توسط
عبدالفتاح السیسی وزیر دفاعی که خود منصوب کرده بود، در 3 ژوئیه 2013 خلع ید
و از آن زمان تاکنون در حبس قرار گرفت.
روزگاری که تردیدها درباره انتخاب السیسی (یک نظامی بی نام و نشان) برای پست
وزیر دفاع بالا گرفته بود، اخوانی های
طرفدار مرسی، ژنرال السیسی را "یک نظامی با طعم انقلاب" توصیف می کردند.
اینک با کودتایی که او علیه مرسی رهبری کرد، السیسی معروف ترین و در عین حال
تأثیرگذارترین چهره سیاسی حال حاضر مصر به شمار می رود که از سوی ارتش (قوی ترین
نهاد در مصر) برای ریاست جمهوری مصر معرفی شده تا در صورت پیروزی، گوی قدرت دوباره
در دست نظامیان باشد. تو گویی حکومت یک ساله محمد مرسی به عنوان فردی غیرنظامی یک
استثناء در تاریخ جمهوریت در مصر بود.
وعده سرکوب اخوان
در جامعه دو قطبی همه چیز سیاه و سفید است. اشتباه های اخوان در یک سالی که در
قدرت بودند به قدری بهانه به دست داده که هر کس بخواهد مشروعیت بیشتر و طرفدار
بیشتر کسب کند، بر طبل سرکوب اخوان بیشتر می کوبد. از این رو، السیسی برای جذب
آراء بیشتر وعده داده که از سرکوب و ریشه کن کردن اخوان المسلیمن (جریانی که مرسی
را به قدرت رساند) کوتاهی نکند.
جالب اینکه به رغم اختلافات عدیده حمدین صباحی (دیگر نامزد این انتخابات)، او
نیز عیناً همین وعده را به مردم داده و دست کم دو نامزد در سرکوب وریشه کن کردن
اخوان هم نظر هستند.
این در حالی است که بنا به "نقشه راهی" که ارتش پس از سرنگونی مرسی
ارائه داد، موضوع مداخله ارتش برای ایجاد
"آشتی ملی" بین جناح های سیاسی
یکی ازوظایف ارتش اعلام شده بود.
با گنجاندن چنین بندی، ارتش وانمود می کرد خلع ید از مرسی نه کودتای نظامی بلکه فرونشاندن اختلافاتی بود که
کشور را فلج ساخته بود و مداخله ارتش برای کنترل اوضاع و سپس برقراری آشتی ملی
بود.
اینک با موضع به شدت سخت السیسی علیه اخوان، نه تنها او به رییس جمهوری که
منصوبش کرد، پشت کرده که از آن بدتر در صدد است جریان فکری اخوان را بخشکاند.
در این راستا از دسامبر 2013 دولت نظامی مصر، جنبش اخوان المسلمین را یک جریان
تروریستی اعلام نموده و طی دادگاه های چند ساعته صدها تن از فعالان اخوان را محکوم
به اعدام نموده و کلیه اموال و دارایی های آن را ضبط و توقیف نموده است.(مراجعه
شود به مقاله: احکام فله‌ای اعدام علیه اخوان‌المسلمین در مصر)
در توصیف خشونتی که این روزها در مصر به کار گرفته می شود، سازمان عفو بین الملل
گزارشی را تحت عنوان "نقشه راه برای سرکوب: پایانی برای نقض
حقوق بشر دیده نمی شود" منتشر کرده است. در این گزارش آمده که از روز سرنگونی
مرسی تاکنون بیش از 1400 نفر جان خود را در
اثر خشونت ارتش از دست داده و برای کشته شدن 500 نفر از اعتصاب کنندگان طرفدار مرسی
در میدان رابعه عدویه که با توسل پلیس به قوه قهریه جان خود را از دست دادند، هیچ پرونده
رسیدگی قضایی گشوده نشده و اماکن و عائدات 1055 موسسه خیریه که به گمان دولت در ارتباط
با اخوان المسلمین بودند، توقیف شده است.
گزارش عفو بین الملل یکی از تاسف بار ترین اقدامات دولت نظامی را هتک حرمت حریم
دانشگاه ها شمرده و یادآور شده که تاکنون چندین دانشجوی معترض به دلیل حمله پلیس به
محوطه دانشگاه قاهره کشته شده اند.
در اینکه السیسی قادر به خشکاندن اخوان المسلمین باشد، تردیدهای زیادی وجود
دارد ولی آنچه مسلم است اینکه چنین عزمی برای مبارزه با اخوان و منزوی ساختن آن،
دلیل شکست "آشتی ملی" است که نهاد ارتش با گرو گذاشتن آبروی خود تا کنون
از انجام آن ناتوان بوده و با انتخاب السیسی نیز مسلما مُهر پایان بر این وعده خود
خواهد زد.
تغییر نقشه راه
بنا به دیگر بند نقشه راه، قرار بود دو انتخابات پارلمان و ریاست جمهوری به
همین ترتیب برگزار گردد. ترس از اینکه پس از حدود یک سال سرکوب اخوان، مردم دوباره
اقبال خود را به اخوان در انتخابات پارلمان نشان دهند، موجب شد دولت موقت تصمیم به
جا به جایی دو انتخابات بگیرد به گونه ای که برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در
وهله نخست و انتخابات پارلمان در وهله بعد انجام پذیرد. با چنین اقدامی، ارتش اطمینان
کافی می یابد که کلیه تمهیدات لازم را برای قبضه قدرت در قوه مجریه و مقننه به کار
بسته است.
برای انتخابات ریاست جمهوری، ارتش درجه نظامی السیسی را از ژنرال به
فیلدمارشال (سپهبد) ارتقا داد و سپس وی را نامزد خود برای انتخابات اعلام نمود.
علاوه بر این تمهیدات، دایره نامزدها را فقط به رقابت دو تن محدود ساخته که بنا به
نظر سنجی های اولیه پیشتازی السیسی با فاصله بسیار زیاد نسبت به حمدین صباحی محرز
است.
بنا به نتایج انتخابات ریاست جمهوری که در 141 حوزه انتخاباتی در خارج از کشور
در روزهای 17 و 18 مه انجام شد، از تعداد 313 هزار آراء ماخوذه، 296 هزار رأی به
نفع السیسی (94.5%) و 17 هزار رأی (5.5 %) به نفع حمدین صباحی بوده است. با این
توصیف و در حالی که بسیاری از جریان های سیاسی از جمله اخوان المسلمین، فعالان
جنبش 25 ژانویه، محمد البرادعی و.. انتخابات را تحریم کرده اند، حضور نامزد رقیبی
همچون حمدین صباحی برای گرم کردن تنور انتخابات تلقی می شود.
عبدالفتاح، عبدالناصر دیگر؟
مروری بر کمپین انتخاباتی عبدالفتاح السیسی آشکار می سازد که به رغم بزرگنمایی
هایی که ارتش در وصف او می کند و به رغم حمایتی که کشورهای پولدار عربی مثل
عربستان و کویت و بحرین از او به عمل می آورند، السیسی چندان که باید شخصیتی
"پرمایه" نیست.
از او هرگز رشادت های مثال زدنی در دوران جنگ های سرنوشت ساز مصر بر سر زبان
ها شنیده نمی شود. وی نه سخنوری تواناست و نه اندیشه هایی مدون برای اداره کشور
ارائه داده است. کمپین انتخاباتی او پر است از کلی گویی ها برای ساختن آینده ای
بهتر برای مصر بدون آنکه بگویید سیاست خارجی و داخلی او مبتنی بر کدام اصول است.
برای مثال وی هیچ برنامه اقتصادی مدونی برای برونرفت از بحران اقتصادی که کشور را
در خود بلعیده، ارائه نکرده و از آن مهم تر هیچ تعریضی به فساد گسترده دوران مبارک
نمی کند.
اما به رغم این همه بی مایگی، کمپین انتخاباتی او پر است از مقایسه عبدالفتاح
با عبدالناصر. راز این همزادسازی آن است که اولا عبدالناصر در سیاست داخلی سختگیر
ترین رییس جمهور بر اخوان و ثانیاً در سیاست خارجی متمایل به روسیه بود. (بعدها
ناصر یکی از بنیانگزاران عدم تعهد شد.)
گو اینکه سادات نیز بر اخوان سخت گرفته بود، اما، چرخش او به سوی امریکا و روی
برگرداندن از مسکو، از سادات مدلی را نمی سازد که السیسی بتواند به عنوان
همزادسازی خود با سادات به خورد مردم دهد. سادات بیست هزار کارمند روس را اخراج
کرد و هم زمان با کاهش سطح مناسبات با روسیه، روابط با امریکا را به عالی ترین سطح
ممکن افزایش داد تا حدی که مصر در شمار یکی از متحدان استراتژیک واشنگتن محسوب می
شد.
با مخالفت دولت اوباما نسبت به خشونتی که السیسی در سرکوب مخالفان به کار بسته
و قطع برخی کمک های امریکا به قاهره، ناگزیر سادات الگوی السیسی نمی تواند باشد.
بازگشتن با پان عربیسم ناصری برای جلب حمایت اعراب از یک سو و همسویی با مسکو
از سوی دیگر، از ناصر الگوی مناسبی برای السیسی می سازد تا بلکه آراء بیشتری را
کسب کند. اما، کیست که نداند میان ناصر با آن شخصیت کاریزماتیک اش که از شرق تا
عرب جهان عرب را به هیجان در می آورد تا عبدالفتاح السیسی تفاوت از زمین تا آسمان
است.
http://www.radiozamaneh.com/147730
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر