مدعای این نوشتار
چیزی بیش از این نیست که تهران-
مسکو فاقد روابط راهبردی هستند و همگرایی که اینک در موضوع بحران سوریه میان تهران-
مسکو شاهد هستیم چیزی بیش از هم افزایی دو کشور در مقابله با تحریم ها نیست و دشوار
بتوان گمان داشت این هم افزایی بتواند به درجه ای از مناسبات راهبردی افزایش یابد.
در این فرض، چرا نباید باور داشت در زمان مناسب روسیه، به ایران خنجر از پشت بزند همان
گونه که در اعمال تحریم ها، ممانعت از فروش سامانه اس-300 و تعلل در راه اندازی نیروگاه
بوشهر به وضوح شاهد کارشکنی های مسکو بودیم. چگونه پوتین می تواند کشوری همچون ایران
را که رقیب جدی او در بازار انرژی است، متحدی استراتژِک قلمداد کند؟ ایران در نگاه
روسیه بیشتر یک رقیب ضعیف است تا یک شریک مطمئن.
