من و تنی چند از تحلیلگران نظرات خود را راجع به گروگانگیری و اشغال سفارت امریکا ابراز کرده ایم. متن من به شرح زیر است.
در کلیت نظام ایران، امریکا دیگر "شیطان بزرگ" نیست؛ تردیدی نیست که توافق هسته ای ایران و ۱+۵ آثار و پیامدهای گوناگونی دارد. نگارنده بر این باور است که مهم ترین پیامد این توافق را باید قرار گرفتن ایران و امریکا در "کوچه تنگ آشتی کنان" دانست.
در حالی که در ادبیات رایج دو کشور تا پیش از توافق هسته ای، یکی "شیطان بزرگ" و دیگری کشوری "بنیادگرا" توصیف می شد، پس از سه دهه و نیم اینک طرفین با اتخاذ سیاستی نوین، رویکرد "تعامل" را به جای "تقابل" برگزیده اند.
با روی کار آمدن دولت روحانی، سیاست خارجه "تعامل سازنده" او و سیاست خارجه "تعامل نوین" اوباما (New Engagement) در نقطه ای از تاریخ با یکدیگر تلاقی یافته اند. نخستین برآیند این نقطه تلاقی، تا اینجا، توافق هسته ای است همچنان که گمان می رود دیگر برآیند آن حل بحران سوریه باشد. با این توصیف، پرونده هسته ای، بستری شد که دو کشور در "کوچه تنگ و باریک آشتی کنان هسته ای" به یکدیگر برسند.
هیچ استبعادی ندارد که رایزنی هایی که به بهانه هسته ای آغاز شده و در ادامه مسیر به چاره اندیشی برای حل بحران سوریه رسیده، پس از این به چاره اندیشی برای بحران داخلی عراق، افغانستان، قاچاق مواد مخدر، تروریسم و.. منتهی نشود به شرط آنکه نیروهای تندروی دو کشور و منطقه موفق به تخریب این فرآیند نشوند. بی دلیل نبود که در فرآیند شکل گیری توافق هسته ای، شاهد مخالفت تندروترین صداهای داخلی در ایران، امریکا و منطقه بودیم.
در مسیر تعاملی که آغاز شده، فائق آمدن بر بحران گروگانگیری سفارت امریکا که درغیاب نیروهای خرد ورز و به ترفند نیروهای تندرو در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ نقطه واگرایی تهران- واشنگتن شد، به دشواری هیچ یک از بحران های یاد شده نیست. گواه این مدعا بازگشایی سفارت اشغال شده بریتانیا در تهران در ماه های اخیر است.
استبعادی ندارد اگر بگویم همانطور که بریتانیا دیگر "انگلیس خبیث" نیست، امریکا نیز دیگر "شیطان بزرگ" نیست. می توان به جرأت مدعی شد که پس از ۳۷ سال از گروگانگیری، تغییری بنیادین در ایران رخ داده است.
http://ir.voanews.com/content/hostage-crises-anniversary-articles/3036624.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر