اگر دولت احمدی نژاد الگوی موفقی بود باید تبریک به که می می گفتند؟ حال باید پرسید چیره ساختن یک "لات بددهن" بر امورات یک ملت آن هم برای هشت سال و سپس نشاندن او در کرسی تشخیص مصلحت نظام را باید از چشم که دید؟
چگونه است که موفقیت ها در تصمیمات کلان نظام را به رهبر تبریک می گویند، اما، خسارت های محض ناشی از تصمیمات کلان نظام را به پای رهبر نمی نویسند؟
یک نفر به رهبری «تبریک»
بگوید بابت این «لات از چشم افتاده»
سردار قاسم سلیمانی پیروزی بر داعش را به آیت الله خامنه ای تبریک گفت. دلیل
این کار روشن است چرا که امکان انتقال ثقل نظامی ایران به سوریه ممکن نبود مگر به
"نظر مثبت" فرمانده کل قوا. چنین هم شد.
بسیار دیده شده که اگر دستآوردی در جمهوری اسلامی حاصل آمده آن را به رهبر
تبریک گفته اند. اما، آنجا که پای "خسارت محض" (توصیفی که خامنه ای
درباره توافق برجام نموده) خامنه ای مستثناست. پرسش این است که آیا متصور است
توافقی به این مهمی یا بهتر است بگوییم مهم ترین توافق در تاریخ ایران بدون
"نظر مثبت" رهبر تحقق می یافت؟
حال حکایت احمدی نژاد است. احمدی نژاد دستپخت کیست؟ "بگم بگم" های
او یک روز رقیبان انتخاباتی اش را هدف قرار داده بود. اینک سران قوه قانونگذاری و
قضائی را هدف قرار داده است. او به استثنای
بازرگان، بنی صدرو رجایی که دولت مستعجل داشتند، از دولت میر حسین موسوی تا
هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی (مجموعا 24 سال) را آماج هتاکی های خود قرار داده
بود. انگار نه انگار در طول این 24 سال، شخص آیت الله خامنه ای در مصدر امور در هر
سه دولت بود. در معنا همان روزها که او افشاگری علیه این دولت ها می کرد، غیر
مستقیم افشاگری از خامنه ای می کرد.
اما در عوض آیت الله خامنه ای در آغاز احمدی نژاد را "رییس جمهور دانشمند"
و در روز پایانی به او "خدا قوت" گفت. گفت که "آنچه که من امروز باید
به دوستان عرض کنم، در درجه‌ى اول “خداقوّتى” است؛ ان‌شاءالله که خسته نباشید. هشت
سال کار کردید، تلاش کردید، کارهاى خوبى انجام گرفت، تحمل زحمات کار شبانه‌روزى را
شماها نشان دادید، یعنى دیده شد، احساس شد."
او مانع تک تک اقدامات علیه احمدی نژاد شد. جلوی اقدام مجلس برای
"پرسش" و احیانا "استیضاح" احمدی نژاد را گرفت. اختلاس های سه
هزار میلیاردی در دولت احمدی نژاد را گفت "کش ندهید". دوست پنجاه ساله
اش (رفسنجانی) را در ملأ عام فروخت و نظر احمدی نژاد را به نظر خود نزدیک تر
دانست.
در دوران احمدی نژاد سنگین ترین تحریم ها در تاریخ دیپلماسی بر کشور ایران
تحمیل شد. سیاست خارجی ایران دستخوش تلاطم های شدید شد. اقتصادی ایران به ویرانی
رفت و بسیاری حکایت های تلخ دیگر که بر کسی پوشیده نیست.
اینک پرونده های قضایی علیه یک یک نزدیکان احمدی نژاد به اجرا گذاشته شده و
بنا به منابع حکومتی احمدی نژاد خود نیز در هفت پرونده قضایی محکومیت قطعی دریافت
کرده است.
اما، او و یارانش در عوض در حرم عبدالعظیم بست می نشیند و عریضه به درگاه او
می برند به این حجت که در نظام مقدس جمهوری اسلامی امید احقاق حق نمی بیندد.
از آن سو، دادستان کل کشور او را "کلکسیونی از نقض قوانین" توصیف می
کند که خانه نشینی کرد و یک روز "بوسه بر تابوت یک کافر و بوسه بر گونه مادر
چاو" زد. محسنی اژه ای نیز او را به "یک لات" تشبیه کرد که "یک
مدت از چشم‌ها افتاده بود" و برای جلب توجه به دیگران "فحش" می‌دهد.
اما، در مقابل احمدی نژاد نامه به رهبری نوشته و یادآور شده که "نارضایتی
عمومی از وضع کشور و دستگاه قضایی بی سابقه و فریاد قاطبه مردم از بی‌عدالتی و
روابط نادرست به آسمان است."
او در ین نامه وضعیت کشور را چنین توصیف کرده که "امروز متاسفانه عده ای
اقلیت محض، به هر ترتیب ممکن ، خود را حق مطلق، مالک و صاحب انحصاری کشور و انقلاب
و ارباب مردم و دارای حق قطعی حاکمیت دانسته و توده های مردم را رعیت می پندارند و
اصرار دارند که اراده، فهم و نظر آنان ولو علیه نظر عمومی و منافع ملی به هر شکل
ممکن و حتی با اعمال زور و فشار به اجرا در آید."
اگر خوب بود به که تبرک می گفتند
فرض بر این بگیریم که دولت احمدی نژاد الگویی موفق بود؛ الگویی از یک مدیریت
به سامان، پویا، سازنده و پاکدست. آیا امروز مدال افتخار در به قدرت رسیدن چنان
دولتی را به سینه چه کسی می آویختند؟
اگر بنا به تبریک گفتن بود (چنان که سردار قاسمی در موضوع سوریه تبریک گفت)
ظهور مدل مدیریتی احمدی نژاد را به چه کس تبریک می گفتند؟
اگر این پرسش را با 80 میلیون ایرانی در میان بگذاریم بعید بتوان باور داشت که
هر هشتاد میلیون جز یک پاسخ داشته باشند. آن ها حمایت های بی شائبه خامنه ای از
احمدی نژاد را در یاد دارند. بهترین گواه اینکه از فردای پایان ریاست جمهوریش،
احمدی نژاد به حکم رهبر عضو تشخیص مصلحت نظام قرار گرفته است. هم او که به حکم
رهبر عضو تشخیص مصلحت نظام است اینک فریاد از بی دادگاه قوه قضائیه برآورده است.
یا این تشخیص او منطبق بر مصلحت نظام است یا نه. اگر نه، چنان کسی که قدرت
تشخیص مصلحت نظام را ندارد چرا در مجمع تشخیص مصلحت نظام جای دارد؟ حال اگر او
قدرت تشخیص مصلحت نظام را دارد باید بر حال ممکلکتی گریست که به تشخیص رییس جمهور
دانشمند! وضعیت دستگاه قضا چنان آشفته است که فریاد قاطبه مردم از بی عدالتی قوه
قضائیه به آسمان است.
به این شرح، اگر دولت احمدی نژاد الگوی موفقی بود باید تبریک به که می می
گفتند؟ حال باید پرسید چیره ساختن یک "لات بددهن" بر امورات یک ملت آن
هم برای هشت سال و سپس نشاندن او در کرسی تشخیص مصلحت نظام را باید از چشم که دید؟
چگونه است که موفقیت ها در تصمیمات کلان نظام را به رهبر تبریک می گویند، اما،
خسارت های محض ناشی از تصمیمات کلان نظام را به پای رهبر نمی نویسند؟
علی مطهری به درستی گفته است که فتنه 88 یعنی احمدی نژاد؛ فتنه ای که تا همین
امروز خامنه ای آدرس اشتباه داده، فتنه ای که خامنه ای نمی خواهد بپذیرد که هیزمش
(احمدی نژاد) را او خود فراهم آورده است.
آنکه دیروز از رقیبان انتخاباتی خود آبرو می برد، امروز آبروی نظام مقدس! تحت
امر رهبر فرزانه! را می برد.
http://zeitoons.com/40043
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر