رابطه
خامنه ای - احمدی نژاد را می توان چنین خلاصه کرد که خامنه ای در حمایت از او همه
سرمایه خود را مصروف کرد ولی احمدی نژاد در نقض احترام رهبر آشکارا تعمد دارد.
احمدی نژاد هچون داغی بر پیشانی رهبری است که از دستبوسی او آغاز کرد و تا دهن کجی
به او پیش رفته است.
احمدی‌نژاد؛ «داغی بر پیشانی» رهبر
جمهوری اسلامی
ارکان قدرت در جمهوری اسلامی از سه پایگاه اجتماعی شکل گرفته است: بازاریان،
سپاهیان و روحانیان. این سه به ترتیب نماد زر، زور و تزویرند. محمود احمدی نژاد در
حالی به سطح یکی از مقامات عالی جمهوری اسلامی ارتقا داده شد که از اساس فاقد حتی
یکی از این سه پایگاه اجتماعی بود. او تنها به لطف تعارض دو جریان اصلی حاکمیت در
انتخابات 84 قرعه به نامش افتاد تا با تقلب به ریاست دولت برگزیده شود.
در تمام سال های ریاست احمدی نژاد به جز دو سال پایانی که او آشکارا از رهبر
شنوایی نداشت، مورد حمایت آیت الله خامنه ای بود. حمایت آشکار خامنه ای از احمدی
نژاد در پی انتخابات 88 بر همه روشن است.او گفت که نظرش به احمدی نژاد نزدیک تر
است تا نظرش به رفسنجانی. خامنه ای در روز
پایانی دولت نهم و دهم (23 تیر 92)، دولت احمدی نژاد را به پاس "تحمل کار
شبانه روزی"، شایسته "خدا قوت" گفتن دانسته و گفته بود: «آنچه كه
من امروز بايد به دوستان عرض كنم، در درجه‌ى اول "خداقوّتى" است؛ ان‌شاءالله
كه خسته نباشيد. هشت سال كار كرديد، تلاش كرديد، كارهاى خوبى انجام گرفت، تحمل
زحمات كار شبانه‌روزى را شماها نشان داديد، يعنى ديده شد، احساس شد.»
احمدی نژاد در چهار سال اول محبوب خامنه ای بود. در اواخر چهار سال دوم مغضوب
خامنه ای شد (از جمله با مخالفت خامنه ای برای معاون اولی مشایی و یا ابقا وزیر
اطلاعات که احمدی نژاد عزل کرده بود) ولی طنز تاریخ است که عزیز دُردانه رهبر که
روزگاری خامنه ای همه حیثیت خود را پای او خرج کرد اینک مطرود رهبر است.
به دنبال خیز دوباره احمدی نژاد برای کرسی ریاست جمهوری، خامنه ای یک بار خصوصی و بار دیگر علنی او را
از از این اقدام بازداشت. او گفت که این اقدام احمدی نژاد موجب دو
قطبی شدن انتخابات می شود. اگر تذکر خصوصی خامنه ای کارگر افتاده بود او نیازی به
علنی کردن آن نداشت. اما، سرپیچی ها (بخوانید دهن کجی های) احمدی نژاد از رهبری که
دوست پنجاه ساله خود (رفسنجانی) را در برابر عموم مردم وانهاد تا از احمدی نژاد
حمایت کند، به درجه ای از تمرد رسید که خامنه ای ناگزیر شد مخالفت خود با نامزدی
دوباره احمدی نژاد را علنی کند. مشابه این اقدام هنگامی رخ داد که خامنه ای در
نامه ای خصوصی مخالفت خود با معاون اولی مشایی را به احمدی نژاد کتبا تذکر داد ولی
از آنجایی که احمدی نژاد بر سرپیچی ( بخوانید دهن کجی) از فرمان رهبر اصرار داشت، نامه
خامنه ای به احمدی نژاد علنی شد و او ناگزیر از معاون اولی مشایی صرف نظر کرد.
از دستبوسی تا دهن کجی به رهبر
در دوران نقاهت پس از عمل جراحی آیت الله خامنه ای در حالی که بسیاری برای عیادت
او به بیمارستان می رفتند، از حضور محمد خاتمی برای عیادت از خامنه ای ممانعت به
عمل آمد. اما محمد خاتمی (مغضوب خامنه ای امروز) با تعمد بر حفظ جایگاه رهبری، با
ارسال نامه ای آرزوی سلامتی و بهبودی برای کرد.
طرفه حکایتی است که فردی همچون احمدی نژاد که در آغاز با دستبوسی رهبر جایگاه
خود را در نظام تثبیت کرد و در پایان "خدا قوت" او شنید، در دهن کجی به
رهبر بار دیگر چنان اصرار می ورزد که به رغم ممنوعیت خودش، حمید بقایی را نامزد
کرده و تمامی فعالیت های تبلیغاتی را، اما، این بار برای بقایی انجام می دهد. او گفته که این بار نخواهد گذاشت همچون
سال 92 که مشایی رد صلاحیت شد، تیغ رد صلاحیت بقایی را از حضور در انتخابات باز
دارد. (با توجه به پرونده مفاسدی که برای بقایی گشوده است و با توجه به مخالفت
خامنه ای با طیف احمدی نژاد موسوم به "جریان انحرافی" اگر بقایی بخواهد
از رد صلاحیت گذر کند، ناگزیر باید انتظار داشت که احمدی نژاد از طریق تهدید به
افشاگری سران نظام، از رد صلاحیت بقایی جلوگیری به عمل آورد.)
آنچه مهم است اینکه احمدی نژاد برای بار دیگر به طور علنی مایل است سرپیچی از
فرمان خامنه ای مبنی بر عدم ورورد در انتخابات را علنی کند. چه نامزدی احمدی نژاد
و چه حمایت او از نامزد دیگر از نگاه خامنه ای انتخابات را به انتخاباتی دو قطبی
(احمدی نژاد-غیر احمدی نژاد) تبدیل خواهد کرد. گو اینکه چنین وضعیتی مطلوب خامنه
ای نیست ولی از قضا مطلوب احمدی نژاد است. او با این اقدام می خواهد به مخالفانش
در درون حاکمیت از صدر تا ذیل بفهماند که همچنان قدرت جریان سازی در کشور دارد.
اما، واقعیت چیست؟
احمدی نژاد تنهاتر از همیشه
گفته شد که احمدی نژاد فاقد پایگاه اجتماعی در میان بازاریان، سپاهیان و
روحانیان است. افزون بر این او به رغم یدک کشیدن عنوان "دکتر" چنان فاقد
بضاعت علمی است که خبری مبنی بر فعالیت های علمی- دانشگاهی به گوش نمی رسد. "دانشگاه ایرانیان" که او در صدد راه
اندازی آن بود در نطفه خفه شد. بر خلاف او، محمد خاتمی حتی پس از پایان ریاست
جمهوری اش مدعو مجامع خارجی است. اندیشه "گفتگوی تمدن ها" ی او همچنان
دستمایه فعالیت های اوست.
چه انتظاری از رییس دولتی که در طول 8 سال ریاستش یک بار به سفر دوجانبه اروپایی
دعوت نشد و هیچ رهبر اروپایی نیز به دیدار او در تهران نیامد. او فقط راه کاراکاس
را بلد بود و نیویورک را که آنهم برای صندلی های خالی سخنرانی می کرد.
اما، در وصف تنهایی احمدی نژاد همین بس که اینک از مجموع صدها تن از وزیران و
معاونان و همراهان دولت نهم و دهم احمدی نژاد اینک کمتر کسی را می توان یافت که
هنوز گرد او باشند. برای مثال صادق محصولی
یار میلیاردر او (وزیر کشور)، کامران باقری لنکرانی و مرضیه وحید دستجردی (وزیران
بهداشت)، محسنی اژه ای و مصلحی (وزیران اطلاعات)، منوچهر متکی و علی اکبر صالحی
(وزیران خارجه) و بسیاری دیگر اگر امروز در طیف دشمنان قسم خورده احمدی نژاد نباشند
یا در کنار او نیستند یا به جبهه پایداری و جمنا (جمعیت مردمی نیروهای انقلاب
اسلامی) پیوسته اند. در این میان، مرتضی آقا تهرانی (معلم اخلاق در کابینه احمدی
نژاد) نیز به کلی از احمدی نژاد فاصله گرفته است.
به بیان ساده تر اگر بخواهیم بدانیم از خیل بسیار مدیران و همراهان احمدی نژاد
کدامیک باقی مانده اند همین بس که ببینم اینک کدامیک حاضر به حمایت از او هستند.
تا اینجا گویا جز مثلث احمدی نژاد-مشایی- بقایی چیز بیشتری باقی نمانده است.
بنگرید وضعیت بر طیف احمدی نژاد تا کجا تنگ آمده که مشایی (عقل منفصل احمدی
نژاد) طی نامه ای دست دوستی به سوی خاتمی
دراز کرده است. اما، خود احمدی نژاد از فردای ریاست جمهوری اش جز یک صندلی در مجمع
تشخیص مصلحت چیز دیگری ندارد. این در حالی است که دیگر روسای جمهور (به استثنای
بنی صدر و رجایی) یکی همچون خامنه ای به رهبری رسید ویکی همچون رفسنجانی و خاتمی
همچنان در سپهر سیاسی ایران و حتی تا اندازه ای در فراتر از مرزهای ایران نقش آفرینی داشتند.
احمدی نژاد داغی بر پیشانی رهبر
احمدی نژاد گفته است که مانع رد صلاحیت بقایی خواهد شد. اما، با پرونده فسادی
که بقایی دارد و انتساب او به "جریان انحرافی" چگونه احمدی نژاد می
تواند مانع رد صلاحیت بقایی شود؟
قابل پیش بینی است که این آرزو در مجاری قانونی جمهوری اسلامی که شخصیت هایی
مثل رفسنجانی و حسن خمینی را رد صلاحیت کرده، نامتصور است. این هدف احمدی نژاد
برای بازگشت به قدرت تنها از یک راه ممکن است: به چالش کشیدن شخص رهبر.
از قضا اخیراً احمدی نژاد در یک سخنرانی تبلیغاتی به نفع بقایی سخنان را بر زبان آورده که اگر منصفانه بنگریم
مخاطبی جز خامنه ای نمی تواند داشته باشد. او تا آنجا پیش رفت که خامنه ای را در
استبداد رأی با شاه مقایسه کرد. او گفته که: «بذارید حرف دل مردم ایران را بزنم!
هر کی فکر می‌کنه ملت نمی‌فهمند؛ خودش نفهمه!...این چه استکباریه؟ این چه "سلطنتیه"
پیدا شده است؟...اصلاً تو کی هستی؟ میشه بگی از کجا تشریف آوردی؟ تو چه اختیاری
داری، رفتی اون بالا نشستی؟!...بابا ملت «انقلاب» کرد که دیگه
این آدمها را نبینه! وگرنه اون قبلی [اشاره به شاه] که بود.»
این سخنان اگر حتی حمله به روحانی باشد (که از محتوای سخن این فهمیده نمی شود)،
سخنان دو پهلویی است که می تواند مخاطبش خامنه ای نیز باشد. احمدی نژاد تعمداً از
صنعت ادبی ایهام استفاده کرده است. افزون بر اینکه او در صدد برنیامده از ایهام
سخن خود که خامنه ای را هم شامل می شود، فاصله بگیرد. علاوه بر اینکه چنین رفتار متهورانه
ای در حمله او برادران قاچاقچی (اشاره به سپاهیان)، برادران لاریجانی، رفسنجانی،
ناطق نوری و... پیشنیه دارد.
مهم این نیست که احمدی نژاد بگوید مخاطبش خامنه ای نبود مهم این است که او بی
پروا جانب "احترام" رهبر را نگه نمی دارد وقتی از او می خواهد مشارکت
فعال در انتخابات نداشته باشد ولی او سرپیچی (بخواندی دهن کجی) می کند.
در یک کلام رابطه خامنه ای - احمدی نژاد را می توان چنین خلاصه کرد که خامنه
ای در حمایت از او همه سرمایه خود را مصروف کرد ولی احمدی نژاد در نقض احترام رهبر
آشکارا تعمد دارد. احمدی نژاد هچون داغی بر پیشانی رهبری است که از دستبوسی او
آغاز کرد و تا دهن کجی به او پیش رفته است.
http://www.radiofarda.com/a/f35_ahmadinejad_khamenei_alizadeh/28399410.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر