نادیده انگاری جمهوری اسلامی از تحولات جهان عرب چرا؟

نادیده انگاری جمهوری اسلامی از تحولات جهان عرب چرا؟

http://my.gooya.com/%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C/3160-%D9%86%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D9%86%DA%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%AC%D9%85%D9%87%D9%88%D8%B1%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%AD%D9%88%D9%84%D8%A7%D8%AA-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86-%D8%B9%D8%B1%D8%A8-%DA%86%D8%B1%D8%A7%D8%9F.html

جهان عرب در تب می سوزد. التهاب و اعتراض پایتخت های کشورهای عربی را یکی پس از دیگری در می نوردد. تاکنون 6 کشور نامدار جهان عرب ( تونس، یمن، الجزایر، اردن، سوریه و اخیراً مصر) گرفتار آتشی شدند که از جان یک دانشجوی تونسی زبانه کشید. اینک جهانیان از دوست و دشمن تحولات جهان عرب را با حیرتی ناشی از سرعت این تحولات زیر ذره‌بین قرار داده‌اند اما آنچه که بهت برانگیز است مواجهه ایران با این تحولات است: چیزی نزدیک به سکوت.

 کافی است هر یک از ما گذری هرچند سطحی به رسانه‌های ایران بیاندازد تا ببیند به رغم حجم گسترده تحولات در جهان عرب که 6 کشور عربی را در نوردیده، پوشش این رویدادها در رسانه ای ایرانی به ویژه صدا و سیما صرفنظر از اخبار کوتاه و گذرایی که می‌توان در گوشه کنار یافت، هر گز از حاشیه به متن این رسانه‌ها منتقل نشده است. این بی توجهی نه از سر غفلت است و نه سهل انگاری که نادیده انگاری است معنی دار.

برای درک این موضوع کافی است نگاهی بیاندازیم به میزان پوشش خبری رسانه‌های ایران از تظاهرات چندی پیش دانشجویان در انگلستان  یا اعتراضات مردم فرانسه که این حس را در مخاطب ایجاد می‌کرد که قرار است این حکومت های سقوط کنند.

این مقایسه زمانی پر‌رنگ و پر معنا می‌شود که با شناخت از روحیه حاکم بر دولتمردان ایرانی که از اعتراضات مردم عرب علیه کشورهای خود برای سست بودن بنیاد حکومت آنان بالاترین بهره را می برد، علی القاعده باید تظاهرات خیابانی مردم علیه حکومت های مرتجع عربی( طبق ادبیات حاکمان ایران) کمال استفاده را نموده  و آن را پوشش خبری دهند.

فرض کنیم تظاهرات روز 5 بهمن 89 در شهرهای قاهره و اسکندریه مصر سی سال پیش از این یعنی اوج مخالفت ایران با پیمان کمپ دیوید رخ داده بود، آیا میزان پوشش خبری اعتراضات در همین حد اندک بود که امروز شاهد آنیم. مسلماً خیر.

با این مقدمات پرسشی مهم مطرح می‌شود و آن اینکه این هم نادیده انگاری چرا؟

پاسخ را باید در خود ایران جویا شد. پاسخ این نیست که این تحولات در جهان عرب بی‌اهمیت است و نه اینکه جمهوری اسلامی آنان را متحدان خود می‌داند که از بی ثباتی آنان ناخرسند باشد بلکه واقعیت آنجاست که جمهوری اسلامی به قدری آسیب‌پذیر از اعتراضات مردم خود است که پوشش رویدادهای جهان عرب و به نمایش کشیدن مردم خشمگینی که از دولتمردان فاسد خود ذله شده اند، به صلاح نیست.

کافی است برنامه‌های سیمای جمهوری اسلامی را در آستانه روز قدس گذشته به یاد آورد که در اقدامی بهت آور سیمای جمهوری اسلامی حتی حاضر نشده بود صحنه‌های دلخراش حمله نظامیان اسرائیلی با مردم بی‌دفاع فلسطین را آنچنان که سال‌های قبل متداول بود، به تصویر بکشد.سیمای جمهوری اسلامی حق داشت که امسال برخورد سربازان اسرائیلی با فلسطینان را سانسور کند چرا که آن تصاویر دست کمی از برخورد نیروی انتظامی و لباس شخصی با مردم بی‌دفاع ولی معترض ایران در فردای انتخابات تقلبی 88 نداشت.

این روزها هم سیما جمهوری اسلامی حق دارد که تظاهرات خیابانی شهروندان معترض تونسی،یمنی، سوری، اردنی، الجزایری و مصری را آنچنان که جهان پوشش خبری می‌دهد ، پوشش ندهد. واقعیت این است که نشان دادن این اعتراضات برای مردم ایران بدآموزی دارد و از سوی دیگر نشان دادن سرکوب تظاهرکنندگان عرب یادآور سرکوبهای پس از انتخابات 88 است. تاریخ را باید سانسور کرد.

شش یهمن هشتاد و نه / هلسینکی